Voor alles een eerste keer; dus ook voor wielrennen in de heuvels
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” Met die instelling besluit ik mee te fietsen met de ‘One Day Break: Wielrennen in Limburg’. Er staat een tocht van 75 kilometer door Zuid-Limburg op de planning. Wielrennen doe ik amper twee maanden en fietsen in de heuvels heb ik nog nooit echt gedaan. Als ik de avond van tevoren de route check, slaat er lichte paniek toe: “Al die heuvels…kan ik dat wel?”
En dus pak ik die avond wat gespannen mijn tas in: sportdrank, banaan, winegums, ontbijtkoek, zonnebrand, en een hele hoop andere dingen ‘voor het geval dat’. Je weet maar nooit, hè. Ik blijf toch een vrouw. Zouden mannelijke wielrenners net zoveel meenemen?
Vlaai en een fantastische fiets
De volgende ochtend stap ik al om kwart voor zeven in de auto naar het Shimano Experience Centre in Valkenburg. Als ik binnenkom, staan de koffie en een lekker stuk Limburgse vlaai al klaar. Ik ontmoet de andere vrouwen, we krijgen uitleg over de route en daarna staat er een fan-tas-tische fiets op ons te wachten!
Ik ben heel blij met mijn beginnersfietsje van de Decathlon, maar deze fiets is echt ‘next level’! Het elektrisch schakelen is wel even wennen, dus we rijden een klein testrondje. Daarna doen we nog een zenuwplasje en gaan we van start. Dat doen we in twee groepen. De ene groep luncht na 40 kilometer en rijdt in totaal 75 kilometer. De andere groep, waar ik in zit, luncht na 55 kilometer op hetzelfde punt en rijdt in totaal 90 kilometer. Zo kun je dus zelf kiezen welke snelheid en afstand bij je past.
Trappen maar!
Als ‘echte’ profwielrenners – of nouja… zo zien de fietsen eruit – rijden we Valkenburg uit. Al snel komt de eerste heuvel in zicht. Ik worstel nog een beetje met het schakelen op mijn mooie fiets en trap iets te enthousiast de heuvel op. Mijn hartslag schiet meteen omhoog en mijn benen verzuren. “Oei…dit wordt zwaar”, denk ik angstig.
Die angst was nergens voor nodig, ontdek ik later. De heuvels zijn namelijk goed verdeeld over de route. Zo kun je tijdens de afdaling even bijkomen. Ook hebben we met ons groepje afgesproken dat iedereen de heuvel in haar eigen tempo omhoog fietst. Boven wachten we op elkaar zodat niemand alleen fietst. Heel fijn!
Girlpower
Idyllische dorpjes, prachtige uitzichten en een groep wielrennende mannen passeren we. Ja, je leest het goed: deze dames racen zelfs mannen voorbij. We zitten al een paar minuten achter een groep ‘trage’ mannen. Ik roep uitdagend: “Meiden, zullen we deze mannen even inhalen?” Ik hoor mijn groep lachen en geef gas. Met gemak halen we de mannen in. Woehoeeee!”, roept een van ons als we ze voorbij zijn. “Goed gedaan dames!”
Lunch
Naast de mannen en de dorpjes, vliegen ook de kilometers voorbij. Voor ik het weet, zitten we op 55 kilometer. Daar spotten we al snel de roze vlag van Dutch Outdoors in een weiland. En dat betekent: lunch! In de tuin van de Limburgse Maud – die overigens op een supermooie locatie woont – staat allerlei lekkers op ons te wachten. Vooral de zelfgemaakt soep van Maud is echt heel fijn na zo hard werken.
De lekkere lunch van Maud geeft ons weer nieuwe energie. We drinken nog een kop koffie, vullen onze bidonnetjes en stappen enthousiast weer op de fiets. We hoeven nog ‘maar’ 35 kilometer. Maar Janine waarschuwt ons dat er nog een paar pittige klimmetjes aankomen.
Vechten tegen de Nederlandse Himalaya
En pfoeh! Daar heeft ze gelijk in. Het Nederlandse ‘berglandschap’ mag dan niet het hoogste ‘gebergte’ zijn, maar als je heuvels als de Kruisberg op moet fietsen… Mijn hart gaat als een malle tekeer, ik heb mijn ademhaling niet meer onder controle, mijn benen verzuren. Bijna wil ik van mijn fiets stappen om deze ‘berg’ op te lopen… maar dan zie ik het hoogste punt. Ik strijd nog even door en dan… YES GELUKT! Het was het doorzetten waard, want als ik bovenop sta, krijg ik een geweldig uitzicht cadeau.
Het lukte!
Na de Kruisberg en de Eyserenbosweg, hebben we het ‘ergste’ gehad en fietsen we relaxt terug naar Valkenburg. Als ik bij aankomst mijn horloge stop, ben ik toch wel een beetje trots wat ik op mijn schermpje zie: ‘Ik heb gewoon 90 kilometer in de Zuid-Limburgse heuvels gefietst! Hoe cool!’ En dat terwijl ik de avond ervoor een beetje opkeek tegen de 75 kilometer die me eigenlijk te wachten zou staan. Dit was mijn eerste keer in de heuvels, en het lukte dankzij de gezelligheid van deze leuke vrouwen! Wedden dat jij het ook kan?
Nynke
